Τρείς μέρες μόνο.

3 μέρες απομόνωσης ήταν ότι πιο ουσιαστικό έκανα τον τελευταίο καιρό. Είναι όμορφα στην εξοχή. Δε μπορείς να το καταλάβεις από τη πρώτη μέρα, απαιτεί να ηρεμίσεις και να αφήσεις πίσω σου τον τρόπο ζωής της μεγαλούπολης. Μόνο έτσι θα εκτιμήσεις την ομορφιά της μοναξιάς. Η φύση τότε θα σε ανταμείψει με τρόπους που ο άνθρωπος φαίνεται να έχει ξεχάσει. Βλέπεις τον ουρανό και τα αστέρια, μπορείς να δεις το παρελθόν του σύμπαντος και της ζωής να ανάβει και να σβήνει ενώ ακούς το θρόισμα των φύλλων και νοιώθεις το απαλό αεράκι να σε χαϊδεύει όπως μόνο μια γυναίκα μπορεί.

Η μυρωδιά του καμένου ξύλου από τα τζάκια γλυκαίνει την ατμόσφαιρα, ο λευκός καπνός από τις καμινάδες φαίνεται ακόμα και τη νύχτα φτιάχνοντας ένα όμορφο σκηνικό για τα μάτια που είναι ανοιχτά και το μυαλό πλάθει όμορφες ιστορίες αν διαθέτει έστω και λίγη φαντασία.

Γύρισα πίσω τώρα και όλα φαίνονται άσχημα γύρω μου. Πολύ φασαρία, πολλά φώτα, πολύ άγχος και ο χρόνος να τρέχει τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνεις να απολαύσεις τη ζωή σε όλο της το μεγαλείο. Δεν θα πάρει πολύ να ξεχάσω όσα έζησα και να γίνω πάλι μηχανή. Θέλω να προλάβω όμως να καταγράψω κάτι έτσι ώστε να μπορώ αραιά και που να γυρνώ πίσω και να μου δημιουργώ την ανάγκη να γυρίσω πίσω.

Advertisement

5/9/97 – 5/9/08 11 χρόνια από τον θάνατο της Ανιές Γκόνξα Μποζάξιου

 

Από το Βήμα onLine:

 

«Αν υπάρχουν φτωχοί στο φεγγάρι, θα πάμε και εκεί» διακήρυττε η βραχύσωμη Μητέρα Τερέζα κατά τη διάρκεια της εβδομηνταετούς προσφοράς της. Η Ανιές Γκόνξα (= μπουμπούκι) Μποζάξιου γεννήθηκε στις 10 Αυγούστου 1910 στα Σκόπια της σημερινής FYROM (τότε έδαφος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) από βαθιά θρησκευόμενους καθολικούς γονείς της αλβανικής κοινότητας. Η μικρή Ανιές έχασε τον πατέρα της σε ηλικία 9 ετών. Η μητέρα της έραβε νυφικά και δαντέλες για να μεγαλώσει τα τρία της παιδιά. Κάθε ημέρα όλη η οικογένεια πήγαινε στην εκκλησία και προσευχόταν κρατώντας το ροζάριο. Η Αγία των Φτωχών πρωτοασχολήθηκε με τη φιλανθρωπία, ακολουθώντας τα βήματα της μητέρας της. Μαζί πήγαιναν καθημερινά φαγητό σε μια φτωχή γειτόνισσα, αλκοολική και χήρα με έξι παιδιά, τα οποία αργότερα πήραν στο σπίτι, όταν εκείνη πέθανε. Οταν πήγαινε σχολείο, η Ανιές τραγουδούσε στη χορωδία και παράλληλα έπαιζε μαντολίνο. Στα 18 χρόνια της αποχαιρετά φίλους και συγγενείς και ανεβαίνει στο τρένο με τελικό προορισμό την Ιρλανδία. Υστερα από μακρύ ταξίδι μέσω Κροατίας, Αυστρίας, Ελβετίας, Γαλλίας και Αγγλίας φθάνει στο Δουβλίνο και εντάσσεται στο καθολικό Τάγμα των Αδελφών του Λορέτο. Είναι πια η αδελφή Τερέζα. Το 1929 τη στέλνουν στην Καλκούτα για να διδάξει στο Μοναστηριακό Σχολείο St Mary’s. Τον ελεύθερο χρόνο της φροντίζει αρρώστους. Τον Σεπτέμβριο του 1947 η ζωή της μοναχής Τερέζας θα αλλάξει για πάντα. Σε ένα ταξίδι της στην πόλη Νταρτζίλινγκ ακούει τη φωνή του Θεού. Το πρόσταγμα Του είναι σαφές: πρέπει να εγκαταλείψει το μοναστήρι και να αφιερώσει τη ζωή της στους φτωχότερους των φτωχών. Η Τερέζα γίνεται «μολύβι στο χέρι του Θεού». Την άδεια να εγκαταλείψει τον μοναστηριακό βίο θα της δώσει ένα χρόνο αργότερα ο ίδιος ο Πάπας Πίος ΙΓ’. Η αδελφή Τερέζα φοράει ένα λιτό λευκό σάρι με μπλε μπορντούρα, καρφιτσώνει έναν μικρό σταυρό στο δεξιό της ώμο και βγαίνει στις φτωχογειτονιές της Καλκούτας. Στα χέρια της κρατάει μόνο ένα κομμάτι σαπούνι και πέντε ρουπίες. Ξυπνάει καθημερινά στις 4.30 τα χαράματα για να καθαρίσει νεογέννητα μωρά και πληγές αρρώστων στους δρόμους. Το 1948 ανοίγει το πρώτο σχολείο στις φτωχογειτονιές της πόλης. Διδάσκει σε άπορα παιδιά γραφή, ανάγνωση και βασικές αρχές προσωπικής υγιεινής. Εργάζεται επτά ημέρες την εβδομάδα, 18 ώρες την ημέρα. Το 1950 ιδρύει τις Φιλανθρωπικές Ιεραποστολές και δύο χρόνια αργότερα την Αγνές Καρδιές, μια στέγη για όσους αργοπεθαίνουν. Στη συνέχεια ιδρύει μια στέγη για τα εγκαταλειμμένα μωρά, ιδρύματα για αλκοολικούς, άστεγους, ναρκομανείς, ασθενείς με AIDS και μια μικρή «αποικία» για τους χιλιάδες λεπρούς της Καλκούτας, όπου μπορούσαν να ζήσουν και να εργαστούν με αξιοπρέπεια. Αξιόλογη υπήρξε και η προσφορά της στις εκατοντάδες φυλακές της Ινδίας. Οταν τη ρωτούσαν από πού αντλούσε τη δύναμη να ζει μέσα στην εξαθλίωση απαντούσε: «Μια ημέρα είδα στον ύπνο μου ότι βρισκόμουν μπροστά στις πύλες του Παραδείσου. Ο Αγιος Πέτρος μού είπε: «Πήγαινε πίσω στη Γη. Δεν υπάρχουν φτωχογειτονιές εδώ»». Ως σήμερα δεκάδες χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά ξέφυγαν από τους δρόμους και βρήκαν φαγητό και στέγη σε ένα από τα 580 ιδρύματα που δημιούργησε η Μητέρα Τερέζα στην Ινδία και όλον τον κόσμο. Η εκστρατεία της κατά των εκτρώσεων συμπυκνώνεται στο σύνθημα: «Μην καταστρέφετε τα παιδιά. Θα τα πάρουμε εμείς». Η Μητέρα Τερέζα ήταν πάντα αντίθετη με όσους έκαναν «φιλανθρωπία του καναπέ». Το 1979 τιμήθηκε με το βραβείο Νομπέλ, ενώ είχαν προηγηθεί πολλές διεθνείς διακρίσεις και βραβεία. Στην ομιλία αποδοχής του Νομπέλ ενώπιον των μελών της Σουηδικής Ακαδημίας η Μητέρα Τερέζα αναφέρει: «Παραλαμβάνω αυτό το βραβείο στο όνομα των φτωχών επειδή πιστεύω ότι με το να μου απονείμουν αυτή τη διάκριση αναγνωρίζουν την ύπαρξη των φτωχών στη Γη». Τις δύο τελευταίες δεκαετίες της ζωής της η μικροκαμωμένη μοναχή ταλαιπωρήθηκε από δεκάδες προβλήματα υγείας και τραυματισμούς: δύο καρδιακές προσβολές, πνευμονία, τρία σπασμένα πλευρά, μια εγχείρηση καρδιάς, καθαρισμό αρτηρίας και αγγειοπλαστική, έναν τραυματισμό στο κεφάλι, αρρυθμία, αναπνευστική ανεπάρκεια. Η εξασθενημένη καρδιά της έπαψε να χτυπάει το βράδυ της 5ης Σεπτεμβρίου 1997. Η κηδεία της έγινε στην Καλκούτα με τιμές πρωθυπουργού.

 

Κάποιοι λένε οτι εμείς οι Άθεοι δεν αναγνωρίζουμε τίποτα και δεν έχουμε καμια ηθική.
Και όμως αναγνωρίζουμε το έργο των ανθρώπων και πιστεύουμε σε αυτούς.
Οι Άνθρωποι ειναι θεοί. Οι θεοί ειναι Άνθρωποι.

Λευκίμη…

Οι κάτοικοι της Λευκίμης έχουν πολύ πλάκα…

Πετάνε μολότοφ, καίνε περιπολικά, σπάνε το αστυνομικό τμήμα……

και κατηγορούν την αστυνομία ότι τους πέταξε καπνογόνα……

Αναρωτιέμαι…αν πάνε να κάνουν τον ΧΥΤΑ αλλού θα πάψουν να έχουν πρόβλημα;

Αν δεν είναι στην αυλή μας δεν μας νοιάζει ε;

Μπέρδεμα..

Τελικά χειρότερο από το να είναι κάποιος μόνος είναι να το συνηθίζει.

Έτσι πλέον όταν κινδυνεύει να χάσει την μοναξιά του φοβάται.

Έχει ξεχάσει πως είναι να υπάρχει κάποιος δίπλα του, δεν μπορεί πλέον να το καταλάβει και προσπαθεί να κάνει ότι μπορεί για να μείνει μόνος…

Μόνος όμως νοιώθει πως κάτι του λείπει και γκρινιάζει πάλι ανικανοποίητος. Άσχημο πράγμα να σκέπτεται κάποιος. Κατάρα θα έλεγα.

Πάλι για μένα μιλάω, ίσως μόνος μου. Η οθόνη γίνεται καθρέπτης και ψυχολόγος μου.

Είμαι πιο μπερδεμένος από ποτέ. Γιατί φοβάμαι τόσο; Τι μπορεί να πάει χειρότερα και αν πάει χειρότερα πόσο χαμηλά μπορεί να με ρίξει; Γιατί στην τελική να πάει χειρότερα και όχι καλύτερα;

Είμαστε όλοι Θεοί

Δεν έχουμε ανάγκη από φανταστικούς Θεούς. Είμαστε όλοι Θεοί αρκεί να αποφασίσουμε να λειτουργήσουμε έτσι.

 

Ένα ζευγάρι αποκτά ένα παιδί με σοβαρή αναπηρία και επιπλέον οι γιατροί τους διαβεβαιώνουν ότι δεν θα έχει καμία νοητική ανάπτυξη. Ο πατέρας αποκτά τρόπο επικοινωνίας με το παιδί όμως, το οποίο αναπτύσσεται κανονικά και μάλιστα τελειώνει και το σχολειό. Μια μέρα το παιδί ζητά από τον πατερά του να αθληθεί. Παρόλο που ο πατέρας δεν έχει καμία σχέση με τον αθλητισμό αρχίζει να αθλείται κρατώντας τον γιο του ακόμα και στα χέρια του για να νοιώσει την χαρά του αθλητισμού.

Όλη η ιστορία της Team Hoyt εδώ.

Βαρεμάρα, πλήξη και ανία

Πολλές φορές νοιώθω ότι άτομα μίζερα, βαρετά και μαθημένα σε μια ρουτίνα με κρατάνε πίσω. Να δω πως θα δραπετεύσω…

 

Τα σχολικά μου χρόνια

Ενώ χάζευα στο Facebook έπεσα στο Group Σιβιτανίδειος Σχολή Τεχνών και Επαγγελμάτων (Sivitanidios) και θυμήθηκα τα σχολικά μου χρόνια στο «Κολλέγιο».

Πίσω απ’ τον
Πισω απ΄ τον Ηλεκτρικό
Υπάρχει ενά
Υπάρχει ενά σχολείο
Το λεν΄ ΣΙΒΙΤΑΝΙΔΕΙΟ
Το μαγικό σχολείο
Και οποιος τολμίσει
Και οποιος τολμίσει να το πει
Θα του γαμώ
Θα του γαμώ το σπίτι
Γιατί ειμαστε καλά παιδια
Και ας παίρνουμε Χασισι
Σεισμός Σεισμός ΣΙΒΙΤΑΝΙΔΕΙΟΣ

http://www.sivitanidios.edu.gr/

Η μοίρα

Καταδικασμένος να είμαι μόνος. Καταραμένος αυτή που θέλω να είναι με άλλον. Πάντα, η μια. Η αδικία νιώθω να με πνίγει και ο χρόνος να με περιπαίζει, όταν την σωστή στιγμή είμαι κάπου αλλού.

 

Kinky παιχνιδάκι :D

Μετά την πρόσκληση της Μενεξεδιάς θα απαντήσω σε 7  (+1 που πρόσθεσε η ίδια) ερωτησούλες τύπου 18+ ή μάλλον όπως έχουν γίνει τα πράγματα 15+.

e)Αγαπημένη στάση

Είναι πολύ δύσκολο να την περιγράψω 😛

r)Όργιο;

Δεν έχει τύχει, αλλά γιατί όχι;

ο)Επικίνδυνο/κουλό/αγαπημένο μέρος εκτός σπιτιού

Επικίνδυνο : Σε κοινό δωμάτιο με άλλους. Δεν έχω κάτι πιο ακραίο εκτός σπιτιού. Δεν μπορώ να πω άλλα :P. Κουλό : Θάλασσα 😀 Αγαπημένο : Κανένα όλα είναι λύσεις ανάγκης.

t) Μονογαμία ή πολυγαμία;

Μονογαμία!

i)Σημείο σώματος που σ’ ανάβει (στον άλλο)

Λαιμός. Τρελαίνομαι 🙂

c)Φαντασίωση (μία είπαμε)

Διάφορα πρωτόγονα πράγματα 😛

a)Τι σου αρέσει περισσότερο να σου κάνουν πάνω στο sex

Δεν θυμάμαι πια… 😦 lol

!)Τι λες όταν τελειώνεις

Arrrrrrrrgggghhhhh

 

Πάσα στον Lexx και στην Beniamin 😀